Η προέλευση του Λούβρου χρονολογείται από το 1200. Κάποτε ήταν βασιλική κατοικία, έγινε μουσείο το 1793 κατά τη γαλλική Επανάσταση και τώρα φιλοξενεί έργα τέχνης που χρονολογούνται από την 7η χιλιετία π.Χ έως τη δεκαετία του 1850. Οι συλλογές εμφανίζονται σε 5 επίπεδα, σε 3 διασυνδεόμενες πτέρυγες που πήραν τα ονόματατά τους από τρεις εξέχουσες προσωπικότητες της γαλλικής ιστορίας: Richelieu (1585–1642), πρωθυπουργός του βασιλιά Λουδοβίκου XIII, Sully (1559–1641), πρωθυπουργός του βασιλιά Henri IV και Denon (1747-1825), πρώτος διευθυντής του Μουσείου του Λούβρου.
Κατευθυνόμαστε προς την πτέρυγα Richelieu, όπου θα βρούμε την έκθεση της Μεσοποταμίας.
Ο Κώδικας του Χαμουραμπί αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα κείμενα απίστευτα αυστηρών νόμων, το οποίο χρονολογείται γύρω στο 1827 π.Χ., δημιουργία του υιού του βασιλιά Χαμουραμπί, του Θεμιστοτέλη. Ονόμασε τον κώδικα σαν τον πατέρα του, ως ένδειξη τιμής. Είναι ένα άριστα διατηρημένο εύρημα της αρχαίας Μεσοποταμίας.
Όταν το 1902 ανακαλύφθηκε στα Σούσα της Περσίας, από την αρχαιολογική αποστολή του Jacques de Morgan, χαραγμένος σε μαύρο λίθο διορίτη ο κώδικας του Χαμουραμπί, παραμένοντας στην αφάνεια επί τρεις χιλιετίες, ο επιστημονικός κόσμος ενθουσιασμένος χαιρέτησε την ανακάλυψη ως την «αρχαιότερη γραπτή συλλογή νόμων του κόσμου».
Ο συγκεκριμένος κώδικας είναι μια στήλη ύψους 2,50 μ. περίπου, με μέση διάμετρο 1,80 μ. Στο επάνω μέρος της υπάρχει ανάγλυφο προφανώς του θεού-ήλιου και δικαιοσύνης Σαμάς, καθήμενου, και όρθιος στέκεται ο Χαμουραμπί, ο Βασιλιάς της Βαβυλώνας. Ο Χαμουραμπί, το όνομά του οποίου σημαίνει ο (Θεός) «Αμμού είναι μεγάλος» και που οι δικοί του αποκαλούσαν και Νουχούς-Νισί (ευτυχία του λαού), υπήρξε ο 6ος των 11 βασιλέων της Α΄ Βαβυλωνιακής δυναστείας. Σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα (πινακίδες της Αμμισαντούκα) πρέπει να βασίλεψε μεταξύ των ετών 1792-1750 π.Χ. (κατ’ άλλους από το 1728-1686 π.Χ.).
Ο κώδικας περιλαμβάνει 282 αρχαίους Βαβυλωνιακούς νόμους, βασισμένους στην ανταπόδοση κακού και περιγράφει νόμους και τιμωρίες, στην περίπτωση παράβασης των κανόνων. Κάποια από τα κυρίως θέματά του είναι: η κλοπή, η γεωργία, η καταστροφή περιουσίας, ο γάμος και τα δικαιώματα μέσα σε αυτόν, τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των παιδιών, τα δικαιώματα των δούλων, η δολοφονία, ο τραυματισμός κι ο θάνατος. Οι τιμωρίες ποικίλουν ανάλογα με την τάξη των θυτών και των θυμάτων. Ο κώδικας περιλαμβάνει και πιο "σύγχρονες" υποθέσεις, όπως διαζύγια, περιουσιακά στοιχεία αλλά και απαγόρευση της αιμομιξίας. Η πιο αξιοσημείωτη κατηγορία όμως, είναι αυτή του κατώτατου μισθού. Για παράδειγμα, οι εργάτες και οι βοσκοί είχαν εξασφαλισμένα 8 γκούρ σιταριού το χρόνο, ενώ οι οδηγοί βοδιών και οι ναύτες, 6 γκούρ το χρόνο. Οι νόμοι δε συγχωρούσαν δικαιολογίες για λάθη ή παρερμηνείες, καθώς ο Κώδικας ήταν εκτεθειμένος δημοσίως, ώστε να μπορούν να τον βλέπουν όλοι και να μην υπάρχει άγνοια. Ωστόσο, το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να διαβάσει. Βασική αρχή του ποινικού δικαίου στον κώδικα του Χαμουραμπί ήταν η αρχή της ανταπόδοσης των ίσων. Αν κάποιος κατηγορούνταν για κάποια πράξη χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις, εκτελούνταν η εξής τελετή: Έριχναν τον κατηγορούμενο στο ποτάμι. Αν ο κατηγορούμενος πνιγόταν, ο κατηγορητής έπαιρνε την ιδιοκτησία του σπιτιού του. Αν, όμως, ο κατηγορούμενος επιζούσε, αυτό λαμβανόταν ως σημάδι από τους θεούς, ο κατηγορητής εκτελούνταν και ο κατηγορούμενος έπαιρνε την ιδιοκτησία του σπιτιού του.
Η αρχική τάση των πρώτων ερευνητών ήταν στο να υποδεικνύουν και να υπογραμμίζουν ομοιότητες μεταξύ των δύο νομοθεσιών (Χαμουραμπί και Μωσαϊκός νόμος) και να τις χρεώνουν εις βάρος της μωσαϊκής, θεωρώντας ότι η δεύτερη στηρίχτηκε και επηρεάστηκε από την πρώτη, αφού η νομοθεσία του Χαμουραμπί και αρχαιότερη είναι και διέθετε μεγάλη αίγλη και επιρροή στην αρχαία Ανατολή επί αιώνες. Η συστηματική όμως συγκριτική έρευνα των επιμέρους διατάξεων κατέδειξε με την πάροδο του χρόνου, ότι οι διαφορές είναι πολύ μεγαλύτερες από τις όποιες ομοιότητες και αυτό το έγραψαν κοσμικοί λόγιοι. Η ανωτερότητα του Μωσαϊκού Νόμου φαίνεται σε πολλά σημεία, π.χ. Λευιτικόν 19:18.
Για περισσότερες πληροφορίες:
Γύρω από τον κώδικα του Χαμουραμπί:
Σύνδεσμος για των κώδικα του Χαμουραμπί
Γύρω από την ανωτερότητα του Μωσαϊκού Νόμου:
Σύνδεσμος για την ανωτερότητα του Μωσαϊκού Νόμου 1 Σύνδεσμος για την ανωτερότητα του Μωσαϊκού Νόμου 2
Ησαΐας 20:1
Η αίθουσα αυτή παρουσιάζει τα ερείπια μιας γιγαντιαίας πόλης που χτίστηκε σε λιγότερο από δέκα χρόνια στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ. Εκείνες τις μέρες, η περιοχή που είναι τώρα το Ιράκ ήταν μέρος της ισχυρής Ασσυριακής Αυτοκρατορίας. Ο βασιλιάς Σαργών Β’ έχτισε μια νέα πρωτεύουσα στο Khorsabad κοντά στη Μοσούλη, αλλά μετά το θάνατο του ιδρυτή της η πόλη δεν ήταν πλέον πρωτεύουσα. Τα απομεινάρια της τοποθεσίας δεν ανακαλύφθηκαν παρά μόνο όταν Γάλλοι αρχαιολόγοι τα ανέσκαψαν τον 19ο αιώνα… με αποτέλεσμα το πρώτο ασσυριακό μουσείο στον κόσμο να γίνει στο Λούβρο και να ανπτυχθεί ένας ολοκαίνουργιος κλάδος της αρχαιολογίας, αυτός της Εγγύς Ανατολής.
Ο βασιλιάς Σαργών Β' βασίλεψε στην Ασσυριακή Αυτοκρατορία τον 8ο αιώνα π.Χ. Περίπου το 713 π.Χ., πήρε μια ριζοσπαστική απόφαση με σκοπό να διεκδικήσει την εξουσία του: ίδρυσε μια νέα πρωτεύουσα. Επέλεξε μια μεγάλη τοποθεσία στους πρόποδες του όρους Musri στα βόρεια του σημερινού Ιράκ και την ονόμασε Dûr-Sharrukin, το «φρούριο του Sargon». Εκμεταλλευόμενος τα λάφυρα και τους αιχμαλώτους πολέμου, ο βασιλιάς ανέλαβε την κατασκευή της μεγαλύτερης πόλης του αρχαίου κόσμου, σύμβολο της παντοδυναμίας του, με ένα παλάτι που αποτελείται από περίπου 200 δωμάτια και αυλές.(βλέπε τις εικόνες/αναπαραστάσεις του παλατιού)
Ο βασιλιάς Σαργών Β' πέθανε σε μια αιματηρή μάχη το 705 π.Χ. και το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Το μυστήριο της εξαφάνισής του οδήγησε σε φόβους για θεία τιμωρία, έτσι ο γιος και διάδοχός του, ο βασιλιάς Σενναχερίμ, αποφάσισε να ιδρύσει την πρωτεύουσά του στη Νινευή, όπου ήδη ενεργούσε ως αντιβασιλέας. Εγκατέλειψε τις εργασίες στην ημιτελή πόλη Khorsabad και η τοποθεσία ξεχάστηκε σταδιακά, για να μην ανακαλυφθεί ξανά μέχρι τις πρωτοποριακές ανασκαφές που διεξήγαγε το 1843 ο Paul Émile Botta, ο Γάλλος αντιπρόξενος στη Μοσούλη. Αυτό σηματοδότησε την αρχή της αρχαιολογίας της Μεσοποταμίας και της Εγγύς Ανατολής. Η ανασκαφή του Χορσαμπάντ οδήγησε στην εκ νέου ανακάλυψη ενός χαμένου πολιτισμού, γνωστό μόνο από τη Βίβλο και άλλα αρχαία κείμενα. Μέχρι τότε ο βασιλιάς Σαργών θεωρούνταν μυθικό πρόσωπο από τους σχολιαστές της Αγίας Γραφής, ενώ έκτοτε είναι ένας από τους μεγαλύτερους βασιλιάδες της Ασσυρίας. Μερικά από τα ευρήματα του Botta εκτέθηκαν στο Λούβρο, όπου εγκαινιάστηκε το πρώτο ασσυριακό μουσείο στον κόσμο την 1η Μαΐου 1847.
Η πολυτελής διακόσμηση του παλατιού εξυπηρετούσε επίσης έναν μαγικό σκοπό. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα για τα προστατευτικά τζίνι που ήταν σκαλισμένα στους τοίχους: καθώς ο ρόλος τους ήταν να παρακολουθούν την πόλη και το παλάτι της, ήταν σκαλισμένα σε μέρη που χρειάζονταν ειδική προστασία, όπως οι πόρτες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα περάσματα πλαισιώνονται από μνημειώδεις φτερωτούς ταύρους, ο καθένας λαξευμένος από ένα τεράστιο αλάβαστρο και ζυγίζει περίπου 28 τόνους. Αυτά τα φανταστικά πλάσματα, που ονομάζονται aladlammû ή lamassu, έχουν σώμα και αυτιά ταύρου, φτερά αετού και στεφανωμένο κεφάλι ανθρώπου του οποίου το πρόσωπο μοιάζει με απεικονίσεις του Σαργών Β’. Το υβριδικό τους σώμα και δύο ή τρία σετ κέρατων ήταν σημάδια θεότητας στον κόσμο της Μεσοποταμίας. Το lamassu συνδύαζε τις δυνάμεις των διαφορετικών ζώων για να προστατεύσει την πόλη και το παλάτι της…και ήταν καλοκάγαθα πλάσματα, όπως μπορείτε να δείτε από το απαλό τους χαμόγελο.
Το φως της ημέρας από τη γυάλινη οροφή της αυλής παίζει στις μεγάλες λαξευμένες πέτρινες πλάκες, πολλές από τις οποίες αρχικά βρίσκονταν σε μια υπαίθρια αυλή. Κάποια από αυτά διακοσμούσαν κάποτε την κύρια αυλή που οδηγούσε στην αίθουσα του θρόνου στο τεράστιο παλάτι του Σαργών Β'. Αυτές οι πλάκες από αλάβαστρο κοσμούσαν τη βάση των τοίχων από τούβλα και ήταν βαμμένες σε έντονα χρώματα, κυρίως μπλε και κόκκινο. Τα ίχνη χρώματος είναι ακόμα ορατά, ειδικά στο στέμμα του βασιλιά. Τα χαμηλά ανάγλυφα σκαλίσματα απεικονίζουν μια ποικιλία σκηνών (κυνήγι τοξότων, αξιωματούχοι που παρελαύνουν) που δόξασαν τον βασιλιά Σαργών Β' και εικονογραφούσαν τη ζωή στην αυλή του. Ορισμένες τοιχογραγίες φαίνεται να δείχνουν τη μεταφορά ξύλου κέδρου από τον Λίβανο για την κατασκευή της νέας πρωτεύουσας (βλέπε την εικόνα). Αυτές οι σκηνές θυμίζουν την κλίμακα και την ταχύτητα του οικοδομικού έργου και την έκταση της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, η οποία περιλάμβανε μια τεράστια περιοχή.
Εδώ ο Σαργών Β’ απεικονίζεται να κρατά ένα ραβδί δίπλα σε έναν αξιωματούχο που στέκεται στα δεξιά του, πιθανότατα τον διάδοχο του θρόνου Σεναχερίμ.
Οι Ασσύριοι αναφέρουν τις σχέσεις τους με τους Ισραηλίτες στα διάφορα κείμενά τους. Αλλά ο κύριος σκοπός των επιγραφών στα μνημεία δεν ήταν να παρέχουν μια συνεχή ιστορία του βασιλείου, καθώς σπάνια είχαν χρονολογική σειρά. Η ματαιοδοξία του βασιλιά τον ανάγκαζε συχνά να πάρει ελευθερίες σχετικά με την ιστορική ακρίβεια. Τα βασιλικά χρονικά άλλαζαν τα στοιχεία και τους αριθμούς ανάλογα πως τους βόλευαν. Ακόμη και η περίφημη πινακίδα που περιέχει μια συνοπτική αφήγηση των σχέσεων μεταξύ Ασσυρίας και Βαβυλωνίας, δεν πιστεύεται ότι είναι απολύτως ακριβής. «Δεν μπορούμε καν να θεωρήσουμε αυτό το έγγραφο ως ιστορικό με την αληθινή έννοια, αλλά απλώς ως μια επιγραφή που έχει στηθεί για τη δόξα του Ασούρ», μας λένε οι αρχαιολόγοι. Αντίθετα, η ειλικρίνεια των συγγραφέων της Βίβλου και η ειλικρινής επιθυμία τους να αναφέρουν την αλήθεια αυξάνει την εμπιστοσύνη μας στον «λόγο του Θεού» (1 Θεσσαλονικείς 2:13). Οι πιο αξιόπιστες αφηγήσεις για τις σχέσεις μεταξύ της Ασσυρίας και του Ισραήλ-Ιούδα παραμένουν αυτές της βιβλικής αφήγησης.
Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από τον Σαργών Β’ δείτε εδώ:
Τι κοινό έχουν η Εσθήρ, ο Νεεμίας και ο Δανιήλ;
Η Εσθήρ και Νεεμίας (υπηρέτησε ως οινοχόος υπό τη βασιλεία του Αρταξέρξη – Νεεμ. 2:3-8)έζησαν εκεί, ενώ ο Δανιήλ είδε το όραμα από εκεί (Δανιήλ 8: 2,3,20).
Η αρχαία πόλη Σούσα (αναφέρεται στη Βίβλο ως Σουσάν) ,που βρίσκεται μεταξύ της Βαβυλώνας και της Περσέπολης, ήταν μια από τις πρωτεύουσες της Περσικής Αυτοκρατορίας και ανασκάφηκε από τους Γάλλους τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Ο Λούβρος φιλοξενεί μερικά πράγματα που διακοσμούσαν το περσικό βασιλικό παλάτι. Το παλάτι χτίστηκε από τον βασιλιά Δαρείο Α' (ο οποίος βασίλεψε από το 522 έως το 486 π.Χ.). Ο Δαρείος αναφέρεται στον Έσδρα κεφάλαια 5 και 6 ως βοηθός των Εβραίων στην ανοικοδόμηση του ναού της Ιερουσαλήμ.
Μεταξύ των τεχνουργημάτων αυτής της περιόδου βρίσκονται στο Λούβρο μερικές όμορφες τοιχογραφίες που απεικονίζουν Πέρσες στρατιώτες και μυθολογικά πλάσματα.
Αυτοί οι τοξότες από το παλάτι ενέπνευσαν τους αδερφούς , όταν γύρισαν το δράμα του Εζεκία.
Κεφάλαιο ταύρου Σούσας
Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα από το παλάτι στα Σούσα είναι ένα τεράστιο κιονόκρανο σε σχήμα ταύρου. Έχει ύψος 5,3 μέτρων, υπολογίζεται ότι η ανέπαφη στήλη θα είχε ύψος περίπου 21 μέτρα. Αυτές οι ογκώδεις στήλες προορίζονταν να υποστηρίξουν ογκώδεις κατασκευές. Η συγκεκριμένη στήλη ήταν από την απάντανα, ή αίθουσα ακροατηρίου, του παλατιού.
Αυτό θα μπορούσε να ήταν το ίδιο δωμάτιο όπου ο γιος του Δαρείου, ο Ξέρξης (ο βιβλικός Ασσουήρης, που βασίλεψε από το 486 έως το 465 π.Χ.) διοργάνωσε το περιβόητο συμπόσιο και η βασίλισσά του, η Αστίν έκανε συμπόσιο για τις γυναίκες (Εσθήρ 1:1-12). Αυτά τα γεγονότα οδήγησαν τελικά στο να γίνει η η Εσθήρ βασίλισσα της Περσίας.
Το παλάτι στα Σούσα φαίνεται έτσι στις ημέρες μας:
Με λίγα λόγια δε σώζονται και πολλά. Kαταστράφηκε από φωτιά και λεηλατήθηκε από το Μέγα Αλέξανδρο το Δεκέμβριο του 330 Π.Κ.Χ. Έχουν όμως διασωθεί πολλά από το παλάτι της Περσέπολης (στο σημερινό Ιράν), το οποίο ήταν παρόμοιο με τα Σούσα. Έτσι μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα, πως ήταν το παλάτι της Εσθήρ. Αυτές είναι σημερινές φωτογραφίες από το σημερινό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς στην Περσέπολη.
Και μία απεικόνιση πως ήταν περίπου στην αρχαιότητα.
Eπιγραφή που δίνει τη Μωαβιτική άποψη των γεγονότων που αναφέρονται στο 2 Βασιλέων 3:4, 5, 21-27. Χρονολογούμενη από τον 10ο αιώνα π.Χ., αυτή η επιγραφή είναι το αρχαιότερο μη Βιβλικό κείμενο που περιέχει το όνομα του Θεού (στα δεξιά της 18ης γραμμής).
«Ο δε Μησά, ο βασιλιάς του Μωάβ, εξέτρεφε πρόβατα και πλήρωνε στον βασιλιά του Ισραήλ ως φόρο υποτελείας 100.000 αρνιά και 100.000 ακούρευτα κριάρια. Μόλις πέθανε ο Αχαάβ, ο βασιλιάς του Μωάβ στασίασε εναντίον του βασιλιά του Ισραήλ.» —2 Βασ. 3: 4, 5
Η αποστασία του βασιλιά του Μωάβ Μησά επιβεβαιώνεται από ένα αρχαίο κείμενο εκτός της Βίβλου—από μια επιγραφή χαραγμένη πάνω σ’ ένα λίθο, ονομαζόμενο η Μωαβιτική Λίθος. Γραμμένη σε μια διάλεκτο που λίγο διαφέρει από τη Βιβλική Εβραϊκή, στήθηκε από τον Βασιλιά Μησά μερικώς για ανάμνηση της αποστασίας αυτής. Το 1868 «η λίθος» αυτή ευρέθη στην περιοχή του Μωάβ. Σχετικά με αυτήν, ο Τζαίημς Μπ. Πρίτσαρντ γράφει στην Αρχαιολογία και Παλαιά Διαθήκη: Μια πολύ θεαματική διεύρυνση της Βιβλικής ιστορίας ήρθε από μια Χαναανιτική επιγραφή, ονομαζόμενη η Μωαβιτική λίθος, που βρέθηκε πριν από 90 χρόνια στο Αραβικό χωριό Ντιμπάν στην Υπεριορδανία, περίπου στο μισό διάστημα της ανατολικής πλευράς της Νεκράς Θαλάσσης. . . . Στην περίφημη πλάκα από μελανόλιθο είναι χαραγμένη η περιγραφή των πολέμων και του οικοδομικού προγράμματος του Μησά, του Βασιλιά του Μωάβ. . . . Ένα μακρό κείμενο, που απαρτίζεται από τριάντα τέσσερες σειρές, είναι γραμμένο στο πρώτο ενικό πρόσωπο και αρχίζει με μια κάπως αλαζονική αφήγηση του βασιλιά του Μωάβ Μησά, για τους θριάμβους του εναντίον του οίκου Ιωράμ, βασιλιά του Ισραήλ. . . .
Ο Μησά εξήγησε την επιτυχία του εχθρού του, Ισραήλ, ως ένδειξη του θυμού του δικού του θεού με τη χώρα του: ‘Όσον αφορά τον Ιωράμ, βασιλιά του Ισραήλ, ταπείνωσε τον Μωάβ επί πολλά έτη, διότι ο Χεμώς ήταν θυμωμένος με τη χώρα του. Και ο γιος του τον ακολούθησε και είπε επίσης, “Θα ταπεινώσω τον Μωάβ.” Έτσι μίλησε στον καιρό μου, αλλά θριάμβευσα εναντίον του και εναντίον του οίκου του, ενώ ο Ισραήλ καταστράφηκε για πάντα!’
Ο Μησά [είπε] έλαβε οδηγίες για μάχη από τον θεό του Χεμώς. Όταν ο θεός του τού έδωσε τη νίκη, ‘αφιέρωσε’—η ίδια λέξη χρησιμοποιείται στην επιγραφή καθώς φαίνεται στην Εβραϊκή αφήγηση του Ιησού του Ναυή που αφιερώνει τα λάφυρα της Ιεριχούς στον Γιαχβέ—όλους τους κατοίκους της πόλεως Νεβώ στον θεό του Αστάρ-Χεμώς. Το περιστατικό της κατάληψης της Νεβώ περιγράφεται από τον Μησά: ‘Και ο Χεμώς μού είπε, “πήγαινε, πάρε τη Νεβώ από τον Ισραήλ!” Έτσι πήγα τη νύχτα και πολέμησα εναντίον της από τη χαραυγή ως τη μεσημέρι, και την κατέλαβα και έσφαξα όλους, επτά χιλιάδες άνδρες, παιδιά, γυναίκες, κορίτσια και δούλες, διότι τις είχα αφιερώσει σε καταστροφή για τον θεό Αστάρ-Χεμώς. Και πήρα από εκεί το. . . . τω Γιαχβέ [Ιεχωβά], σύροντας αυτούς εμπρός στον Χεμώς. Στο μικρό αυτό απόσπασμα έχουμε τη μόνη ορθή μνεία του ονόματος του Θεού του Ισραήλ, Γιαχβέ [Ιεχωβά], που βρέθηκε ποτέ εκτός της Παλαιστίνης.»
Ο βασιλιάς του Μωάβ ήταν πράγματι κομπαστής. Οι κομπασμοί του θα μπορούσαν να εννοούν ότι ο ψευδής θεός του Μωάβ, Χεμώς, νίκησε τον αληθινόν Θεόν Ιεχωβά. Αλλά η Μωαβιτική λίθος δεν λέει την πλήρη ιστορία. Μετά την αποστασία του Μησά, ο Βασιλιάς του Ισραήλ Ιωράμ επικαλέστηκε τη βοήθεια του Βασιλιά του Ιούδα Ιωσαφάτ για εκστρατεία εναντίον του Μωάβ. Οι ενωμένες, όμως, δυνάμεις κατεστράφησαν σχεδόν στη ξηρή έρημο από έλλειψη νερού. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή ο Ιωσαφάτ κάλεσε τον προφήτη Ελισσαιέ. Ο Ελισσαιέ εξήγησε ότι ο Ιεχωβά θα βοηθούσε στον πόλεμο εναντίον του Μωάβ, μόνο χάριν του Ιωσαφάτ. Και είπε ο Ελισσαιέ στον βασιλιά του Ισραήλ: «Όσο βέβαιο είναι ότι ζει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, τον οποίο υπηρετώ, αν δεν σεβόμουν τον βασιλιά Ιωσαφάτ του Ιούδα, εσένα δεν θα γύριζα καν να σε κοιτάξω ούτε θα σου έδινα καμιά σημασία.» Ο Ιεχωβά θα έδινε τη νίκη κατά του Μωάβ, είπε ο Ελισσαιέ, «Αλλά αυτό είναι εύκολο στα μάτια του Ιεχωβά, ο οποίος επιπλέον θα δώσει τον Μωάβ στο χέρι σας.» Σύμφωνα με την υπόσχεση του Ιεχωβά, οι Μωαβίτες ταπεινώθηκαν πολύ και νικήθηκαν.—2 Βασ. 3:14, 18.
Ο ψευδής θεός Χεμώς δεν μπορούσε να σώσει τον Μωάβ και το κείμενο του Βασιλιά Μησά επί της Μωαβιτικής λίθου δεν μπορεί να καλύψει τη νίκη του Ιεχωβά επί του Μωάβ, διότι η Βίβλος αναφέρει πολλές προφητείες και η ιστορία επιβεβαιώνει την εκπλήρωσή τους. Είπε ο Ιερεμίας: «Και ο Μωάβ θα αφανιστεί και δεν θα είναι πια λαός, διότι εναντίον του Ιεχωβά υψηλοφρόνησε [όπως έκανε ο Μησά επί της Μωαβιτικής του λίθου]. Αλίμονο σε εσένα, Μωάβ! Ο λαός του Χεμώς αφανίστηκε. Διότι οι γιοι σου αιχμαλωτίστηκαν και οι κόρες σου εξορίστηκαν.» —Ιερεμ. 48:42, 46.
Ο Μωάβ δεν υπάρχει πια, αλλά η Μωαβιτική Λίθος είναι σήμερα ένα πολύτιμο αρχαιολογικό εύρημα, που μας πιστοποιεί το όνομα του Θεού και συνεχίζει να το κάνει γνωστό. Επιτελεί ακριβώς το αντίθετο από αυτό που αποσκοπούσε ο βασιλιάς Μησάς. —Ψαλμ. 9:6
Η εβραϊκή γλώσσα έχει εξελιγχθεί , όπως και η ελληνική. Η εικόνα κάτω δείχνει τα τρία στάδια εξέλιξης. Στη μωαβιτική λίθο το όνομα του Ιεχωβά είναι γραμμένο στην πρώιμη μορφή του, δηλαδή την πρώτη:
Mπορείτε να το εντοπίσετε πάνω στην πλάκα;
Η προτομή του Μ. Αλεξάνδρου είναι αναγνωρίσημη σε όλα το μουσεία του κόσμου. Είναι ιδρυτής της ελληνικής αυτοκρατορίας, που προειπώθηκε στην προφητεία του Δανιήλ. (Δανιήλ 2:32 - η κοιλιά και οι μοιροί από χαλκό)
Πέρα από την προφητεία του Δανιήλ αυτή η περίοδος των τεσσάρων αιώνων δεν καλύπτονται στην Αγία Γραφή. Όταν γεννιέται ο Ιησούς, έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές στην περιοχή του σημερινού Ισραήλ, τις οποίες ξεκίνησε ο Μ. Αλέξανδρος. Π.χ. η πρωτεύουσα της επαρχίας είναι η Καισάρεια και όχι η Ιερουσαλήμ.
Δανιήλ 7:6
O Μ. Αλέξανδρος εκπλήρωσε αυτή την προφητεία. Τα τέσσερα φτερά εξεικονίζουν την ταχύτητα, με την οποία εξάπλωσε την αυτοκρατορία του και τα τέσσερα κεφάλια τους τέσσερις στρατηγούς / διαδόχους του.
Ο Πτολεμαίος Α΄ ο Λάγου, ή Πτολεμαίος ο Λαγίδης (367 π.Χ. - 282 π.Χ.) ήταν Έλληνας στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου καθώς και μέλος της σωματοφυλακής του, σατράπης (323 π.Χ.-305 π.Χ.) και βασιλιάς του Πτολεμαϊκού Βασιλείου στην Αίγυπτο (304/305 π.Χ.-283 π.Χ.), γνωστός με το χαρακτηρισμό «Σωτήρ» από τους Ρόδιους, και ιδρυτής της Πτολεμαϊκής Δυναστείας των Λαγιδών (323 π.Χ.-30 μ.Χ.).
Γιατί μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτός ο στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου; Επειδή ανέλαβε το βασίλειο της Αιγύπτου (θα δούμε παρακάτω τη σπουδαιότητά του) και την περιοχή του σημερινού Ισραήλ, όπου ζούσαν οι Εβραίοι.
Ελληνιστική τέχνη
Παρατηρούμε ανάμειξη της ελληνιστικής και της αιγυπτιακής τέχνης. Η Κλεοπάτρα είναι ντυμένη ως Ελληνίδα θεά , αλλά η κόμμωση και το βάψιμό της είναι αιγυπτιακό.
Σύνδεσμος Κλεοπάτρα Ζ΄ της ΑιγύπτουΗ Κλεοπάτρα Ζ΄ η Φιλοπάτωρ (Ιανουάριος 69 π.Χ. - 12 Αυγούστου 30 π.Χ.), γνωστή στην Ιστορία απλώς ως Κλεοπάτρα, ήταν αρχαία Ελληνίδα βασίλισσα και η τελευταία ενεργή βασίλισσα της πτολεμαϊκής Αιγύπτου. Μετά τη βασιλεία της, η Αίγυπτος έγινε επαρχία της νεοϊδρυθείσας τότε Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Κλεοπάτρα ήταν μέλος της δυναστείας των Πτολεμαίων, μιας ελληνικής οικογένειας μακεδονικής καταγωγής που κυβέρνησε την Αίγυπτο μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά την Ελληνιστική περίοδο. Η βασιλεία της Κλεοπάτρας Ζ΄ σηματοδοτεί το τέλος της ελληνιστικής και την αρχή της ρωμαϊκής περιόδου στην ανατολική Μεσόγειο. Παρόλο που ήταν ικανή και δαιμόνια μονάρχης, έμεινε διάσημη κυρίως γιατί κατόρθωσε να γοητεύσει δύο από τους ισχυρότερους άνδρες της εποχής της, τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Μάρκο Αντώνιο (ο οποίος χώρισε την γυναίκα του, την αδερφή του Οκταβιανού για χάρη της), αλλά και για την ομορφιά και το τραγικό της τέλος. Χάρη στη φιλοδοξία και την προσωπική της γοητεία (έκανε ένα γιο με τον Ιούλιο Καίσαρα και τρεις με τον Μάρκο Αντώνιο), επηρέασε καθοριστικά τη ρωμαϊκή πολιτική σε μια αποφασιστική περίοδο και κατέληξε να αντιπροσωπεύει, όσο καμιά άλλη γυναίκα στην αρχαιότητα, το πρότυπο της μοιραίας γυναίκας. Ο γιος της Πτολεμαίος ΙΕ΄ Καισαρίων, γιος της Κλεοπάτρας και του Ιούλιου Καίσαρα, βασίλεψε μόνο κατ' όνομα, προτού εκτελεστεί.
Γιατί μας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία;
Δανιήλ 2:32,33
Έχουμε τη μετάβαση από την Ελλάδα(η κοιλιά και οι μοιροί από χαλκό) στη Ρώμη(οι κνήμες από σίδερο), όταν τον Σεπτέμβριο του 31 π.Χ. στην περίφημη Ναυμαχία του Ακτίου, σε ελληνικά δηλαδή ύδατα, ο Μάρκος Αντώνιος και η Κλεοπάτρα , εκπροσωπώντας την Ελλάδα, επιτέθηκαν στον Οκταβιανό, που εκπροσωπούσε τη Ρώμη και ηττήθηκαν. Ο Οκταβιανός αλλάζει κατόπιν όνομα και λέγεται Αύγουστος Καίσαρας, ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκτράτορας και ιδρυτής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ως τότε ήταν Ρωμαϊκή Δημοκρατία). Έτσι έχουμε το τέλος της ελληνιστικής και την αρχή της ρωμαϊκής περιόδου στην ανατολική Μεσόγειο, ως εκπλήρωση της προφητείας του Δανιήλ.
Λουκάς 3:1,2
Τιβέριος Καίσαρας Αύγουστος (Tiberius Iulius Caesar Augustus, 16 Νοεμβρίου 42 π.Χ. - 16 Μαρτίου 37) από την Ιουλιο-Κλαυδιανή δυναστεία ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 14 έως το 37, ο οποίος διαδέχθηκε τον πρώτο Αυτοκράτορα, Αύγουστο. Βασίλευε επομένως την εποχή που δίδαξε ο Ιησούς Χριστός και ο δεύρερος αναφέρθηκε σε αυτόν.
Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από τον Τιβέριο δείτε εδώ:
Σύνδεσμος Τιβέριος Καίσαρας Αύγουστος
Μάρκος 12:15,16
(Το κέρμα αυτό βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο)
Υπάρχουν τρεις διαφορετικές απεικονίσεις των Ρωμαίων αυτοκρατόρων:
Α. Ως πολίτης με την τόγα (Toga), όπως σε αυτό το άγαλμα
Β. Ως θεός , γυμνός, (π.χ. το άγαλμα του Ιούλιου Καίσαρα) Ονομάζεται και ηρωική απεικόνιση.
Για τους αρχαίους Έλληνες το ανθρώπινο σώμα αντιπροσώπευε την τελειότητα, για αυτό απεικόνιζαν τους θεούς γυμνούς. (ηρωικά αγάλματα)
Γ. Ως πολεμιστής με πλούσια διακοσμημένη πολεμική στολή (π.χ. το άγαλμα του Τραγιανού)
(έξοχο δείγμα της ορθής εννοίας των Ελληνικών λέξεων σταυρός στο Ματθαίος 27:40 και ξύλον στο Πράξεις 5:30).
Στην ελληνική μυθολογία ο Μαρσύας ήταν ένας Σάτυρος από τη Φρυγία. Ο Μαρσύας ήταν δεξιοτέχνης στον αυλό και προκάλεσε τον θεό Απόλλωνα σε σύγκριση της μουσικής τους τέχνης. Ο Απόλλωνας έπαιξε Λύρα και οι Μούσες και ο Μίδας, που ήταν κριτές της μονομαχίας, ανέδειξαν νικητή τον θεό. Ο Μαρσύας γδάρθηκε ζωντανός, ως τιμωρία για την Ύβρι που διέπραξε να προκαλέσει θεό. Το αίμα του σχημάτισε τον ομώνυμο ποταμό. Στο αρχαίο κείμενο χρησιμοποιείται η λέξη σταυρός, για να δείξει τι έγινε με τον Μαρσύα. Το άγαλμα μας δείχνει τι κατάλαβε ο γλύπτης στη γλώσσα του τότε, όταν διάβασε σταυρός. Έκανε ένα δέντρο.
Από εδώ και στο εξής ακολουθούμε τον Απόστολο Παύλο στα ιεραποστολικά του ταξίδια:
H Άρτεμις των Βερσαλλιών
Πρωτότυπος τίτλος: Άρτεμις η Κυνηγέτις. Απεικονίζεται η θεά του κυνηγιού με κοντό χιτώνα και σανδάλια, χλαμύδα δεμένη στη μέση και με διάδημα . Η θεά φαίνεται να κινείται με δύναμη προς τα μπροστά δίπλα σε ένα ελάφι. Με το δεξί χέρι κρατούσε το τόξο, ενώ με το αριστερό ετοιμαζόταν να βγάλει ένα βέλος από τη φαρέτρα που είχε κρεμασμένη στην πλάτη. Το άγαλμα είναι ένα ρωμαϊκό αντίγραφο που βασίστηκε στα αθηναϊκά πρότυπα, τα οποία υπηρέτησε πιστά η γλυπτική τέχνη του Λεωχάρους.
Πράξεις 19:25
Moιάζουν τα αγάλματα που απεικονίζονται εδώ με το άγαλμα στο Λούβρο;
H Άρτεμις της Εφέσου
Εδώ έχουμε συγκριτισμό, δηλαδή το πάντρεμα της θεάς της γονιμότητας Κυβέλης (μικρασιατική φρυγική θεότητα, Matar Kubileya/Kubeleya "Κυβέλεια Μήτηρ, πιθανώς "Μητέρα των Ορέων", γνωστή μεταγενέστερα στους Έλληνες ως Ρέα, θεά γενικά της άγριας φύσης και των δημιουργικών δυνάμεων της Γης και της γονιμότητας. Ο Πίνδαρος την προσφωνεί «Κυβέλα, μάτερ θεών») με την ελληνική θεά του κυνηγιού Άρτεμη.
Από τη μέση και πάνω το άγαλμα αυτό έχει αυγά που κρέμονται και απεικονίζει τη θεά Κυβέλη /γονιμότητα ( τι σας θυμίζουν τα αυγά;) και από τη μέση και κάτω έχει σκηνές κυνηγιού και απεικονίζει τη θεά Άρτεμη. Άρα λοιπόν οι αδρεφοί μας έκαναν καλή δουλειά στην εικόνα του βιβλίου «Δώστε πλήρη μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού».
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Κυβέλη:
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Άρτεμη:
Η Παλλάς του Βελλετρίου είναι αριστουργηματικό έργο γλυπτικής τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Ονομάζεται έτσι επειδή το μόνο πλήρες αντίγραφο που σώζεται σήμερα βρέθηκε στο Βελλέτρι της Ιταλίας και εκτίθεται στο Λούβρο. Το αρχικό καλλιτέχνημα ήταν κατασκευασμένο από χαλκό. Σήμερα διασώζεται ένα καλοδιατηρημένο πλήρες αντίγραφο από μάρμαρο, καθώς και πολλά μαρμάρινα αντίγραφα της κεφαλής. Tο άγαλμα παριστάνει τη θεά Αθηνά σε μεγαλοπρεπή πόζα. Στηρίζεται στο αριστερό πόδι, με το δεξί πόδι να αναπαύεται στο πλάι. Ο δεξιός βραχίονας είναι υπερυψωμένος και κρατάει το κοντάρι του δόρυτος που με το άλλο άκρο του ακουμπάει στη γη. Το δεξί χέρι λείπει από τον αγκώνα και κάτω και έχει αντικατασταθεί. Ο αριστερός βραχίονας είναι ενωμένος με τον κορμό του σώματος. Το δεξί χέρι λείπει επίσης από τον καρπό και κάτω. Υπάρχει ένα χάλκινο νόμισμα της Αθήνας, που έχει την ίδια αναπαράσταση, και γι' αυτό ξέρουμε ότι το άγαλμα αυτό της Αθηνάς κρατούσε στην ανοιχτή δεξιά παλάμη ένα αργυρό ομοίωμα της Νίκης. Φοράει δωρικό μάλλινο πέπλο με περίτεχνες πτυχές, ενώ είναι οπλισμένη με ένα φίδι ζωντανό που την προφυλάγει. Στο στήθος φοράει την αιγίδα με φίδια. Η κεφαλή καλύπτεται από κράνος κορινθιακού τύπου. Το άγαλμα παρουσιάζει την Αθηνά με μεγαλοπρέπεια. Δίνει έμφαση στη σοφία χωρίς να τονίζει ιδιαίτερα την πολεμική υπεροχή. Η στάση του αγάλματος αυτού έγινε πρότυπο για πολλούς ανδριάντες αυτοκρατόρων της Ρωμαϊκής εποχής, ενώ η κεφαλή του αγάλματος έχει πολλές ομοιότητες με την περίφημη προτομή του Περικλή. Το καλλιτεχνικό στυλ και τα χαρακτηριστικά της κεφαλής και του πέπλου κάνουν σαφώς τον προσδιορισμό του καλλιτέχνη. Το άγαλμα είναι της εποχής του Περικλή λίγο πριν της έκρηξης του Πελοποννησιακού πολέμου. Από το αθηναϊκό νόμισμα που την απεικονίζει συμπεραίνουμε ότι στόλιζε την Αθήνα. Ο καλλιτέχνης όμως μάλλον δεν προέρχεται από τη σχολή του Φειδία, αλλά ίσως είναι ο Κρεσίλας που έκανε και την προτομή του Περικλή. Το άγαλμα ίσως να ήταν η περίφημη Αθηνά Σωτήρα που στόλιζε το Ιερό του Δία Σωτήρα στον Πειραιά.
O απόστολος Παύλος πιθανώς να είδε αυτό το άγαλμα ή ένα παρόμοιο όταν επισκεύτηκε την Αθήνα και μίλησε στον Άρειο Πάγο, όπως βλέπουμε στην εικόνα.
Ας σκάψουμε πιο βαθιά...
Η θεά Αθηνά ήταν η θεά της σοφίας και προστάτιδα της πόλης. Οι Αθηναίοι προσέδιδαν λατρεία σε αυτά τα αγάλματα και μάλιστα ήταν ιδιαίτερα θεοφοβούμενοι. (Πράξ. 17:22) Ο απόστολος Παύλος το παρατήρησε αυτό και προσπάθησε να βρει μια κοινή βάση χρησιμοποιώντας το βωμό με την επιγραγή «Στον Άγνωστο Θεό». (Πράξ. 17:23)
Καθώς βλέπετε λοιπόν το άγαλμα θυμηθείτε, ότι πριν 2000 χρόνια ο απόστολος Παύλος στάθηκε μπροστά από ένα τέτοιο άγαλμα και αγανάκτησε που η πόλη ήταν γεμάτη είδωλα... (Πράξ. 17:16)
Η Αφροδίτη της Μήλου (σκαλισμένη σε παριανό μάρμαρο και με ύψος 2,02 μ.) είναι πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα, του τέλους ελληνιστικής - αρχών ρωμαϊκής εποχής (περί το 150 - 50 π.Χ.), από τον γλύπτη Αγήσανδρο ή Αλέξανδρο, γιο του Μηνίδη από την Αντιόχεια του Μαιάνδρου. Το μισό όνομά του αναφερόταν στη βάση του γλυπτού όπου απέμενε χαραγμένη η φράση ...ΝΔΡΟΣ ΜΗΝΙΔΟΥ [ΑΝΤ]ΙΟΧΕΥΣ ΑΠΟ ΜΑΙΑΝΔΡΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕΝ. Αυτή η επιγραφή που φαίνεται σε σχέδιο της εποχής, χάθηκε γύρω στο 1825 ενώ το απόκτημα βρισκόταν στο Λούβρο και πολλοί πιστεύουν ότι την εξαφάνισαν οι τότε διευθυντές του για να μπορούν να υποστηρίξουν ότι ήταν έργο του Πραξιτέλη. Βρέθηκε ακρωτηριασμένη και εικάζεται πως η θεά στο αριστερό της χέρι κρατούσε μήλο ή καθρέφτη ή ότι με τα δύο χέρια της κρατούσε την ασπίδα του Άρη. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι δεν έκανε τίποτε από αυτά και ότι ήταν έτοιμη να λουστεί. Ο κότσος είχε βρεθεί χωριστά και αποκαταστάθηκε. Επειδή η δεξιά πλευρά ήταν πιο καλοδουλεμένη, οι ειδικοί εικάζουν ότι είχε προορισμό να τοποθετηθεί σε σημείο που ο κόσμος θα έβλεπε τη θεά από τα δεξιά της.
Το 1814 είχε αποκαλυφθεί το αρχαίο θέατρο της Μήλου. Σ' αυτή την περιοχή στα δεξιά της κοιλάδας που οδηγεί στη θάλασσα και όχι μακριά από τις περίφημες κατακόμβες του νησιού, κοντά στην περιοχή που ονομάζεται σήμερα Κλήμα, τον Φεβρουάριο του 1820 ο Μηλιός χωρικός Θεόδωρος Κεντρωτάς ή Μποτόνης σκάβοντας στο χωράφι του για να ξεχώσει οικοδομήσιμες πέτρες βρέθηκε μπροστά σ' ένα υπόγειο κοίλωμα χωρισμένο σε τρεις στοές. Στη μεσαία την ψηλότερη είδε όρθιο το άγαλμα ''ου (του οποίου) η μεν αριστερά χειρ απέκρυπτε τους μαστούς η δε δεξιά εκράτει μήλον''. O Γάλλος υποπρόξενος Brest (1789- 1862) πληροφορήθηκε για την ανεύρεση του αγάλματος και ενημέρωσε τους ανωτέρους του. Λίγες μέρες αργότερα ένα γαλαξιδιώτικο καράβι άραξε στο λιμάνι της Μήλου και το άγαλμα φορτώθηκε σ' αυτό.
Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από το άγαλμα, δείτε εδώ:
Για περισσότερες πληροφορίες πως βρέθηκε το άγαλμα στο Λούβρο, δείτε εδώ:
Σύνδεσμος το άγαλμα στο Λούβρο
Ας σκάψουμε τώρα πιο βαθιά. Για εμάς σήμερα αυτό είναι ένα απλό έργο τέχνης, αλλά για τους προγόνους μας, αυτή ήταν η θεά τους, όπως είναι για τους καθολικούς σήμερα τα αγάλματα της Παναγίας. Οι αρχαίοι προσκινούσαν αυτό το άγαλμα και μάλιστα στο κέντρο της λατρείας της , στην Κόρινθο, έκαναν όργια μπροστά του. Οι ιερείς και ιέριες εκπορνεύονταν στο ναό, επειδή πίστευαν και δίδασκαν , ότι έτσι ευαρεστείται η θεά. Για σκεφτείτε! Αν είχατε γεννηθεί στην αρχαιότητα στην Κόρινθο ο Θεός και προστάτης της πόλης σας θα ήταν το σεξ! Επίσης θα είχατε διδαχθεί, ότι με το να εκπορνεύεστε, ευαρεστείτε το Θεό! Για αυτό στα Αρχαία Ελληνικά υπάρχει η βρισιά «κορινθιάζομαι», που σήμαινε ἐξασκῶ πορνείαν, (ἐπειδὴ ἡ Κόρινθος ἦτο διάσημος διὰ τὰς πόρνας αὐτῆς,σύμφωνα με τον Αριστοφάνη. Ἀποσπ. 133)
Σε αυτούς τους ανθρώπους ήρθε λοιπόν ο απόστολος Παύλος να κηρύξει και έμεινε 1,5 χρόνια. Από την Έφεσο , όπου βρήκε την άλλη θεά γονιμότητας, την Άρτεμη της Εφέσου, γράφει την Α` Κορινθίους επιστολή και έχοντας στο μυαλό του το ναό της Αφροδίτης γράφει στο 3: 16,17 :
«Δεν γνωρίζετε ότι εσείς είστε ναός του Θεού και ότι το πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα σας; Αν κανείς καταστρέφει τον ναό του Θεού, ο Θεός θα τον καταστρέψει· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, και αυτός ο ναός είστε εσείς. » Οι Κορίνθιοι έπρεπε να καταλάβουν , ότι το σώμα τους είναι άγιο και όχι ο ναός, στον οποίο εκπορνεύονταν. Θα ευαρεστούσαν τον Θεό με το να κρατούν το σώμα τους άγιο. Συνεχίζει στο 6:13: «Tο σώμα δεν είναι για σεξουαλική ανηθικότητα αλλά για τον Κύριο, και ο Κύριος είναι για το σώμα.» Διαβάστε και τα εδάφια 6:9-11 και δείτε τα στο φως όσων αναφέρθηκαν.
Δεν έχετε τώρα βαθύτερη κατανόηση αυτών των εδαφίων;
Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μαρμάρινο γλυπτό αγνώστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής που βρέθηκε στο ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη και παριστάνει φτερωτή τη Θεά Νίκη. Το γλυπτό εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου από το 1884. Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στον Ναό της Σαμοθράκης. Οι άλλες δύο εκτίθενται η μεν πρώτη, που αποτελεί ρωμαϊκό αντίγραφο και το βρήκαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι, στο Μουσείο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης και η δεύτερη, που βρέθηκε από την αμερικανική αποστολή του Karl Lehmann και της Phyllis Williams-Lehmann το 1949, στο αρχαιολογικό Μουσείο της Σαμοθράκης. Το άγαλμα έχει ύψος 3,28 μ. (με τα φτερά) και 5,58 μ. με τη μαρμάρινη πλώρη πλοίου πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο σήμερα. Φιλοτεχνήθηκε για να τιμήσει τη θεά Νίκη αλλά και μια ναυμαχία – δεν είναι βέβαιο ποια. Μία εκδοχή των αρχαιολόγων για το αφιέρωμα επί πολλά χρόνια ήταν πως το είχε κάνει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής (337-283 π.Χ.) όταν νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου στα ανοιχτά της Κύπρου γύρω στο 290 π.Χ. Σήμερα όμως πολλοί πιστεύουν ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι όταν το 191 π.Χ., συμμαχώντας με την Πέργαμο, νίκησαν τον Αντίοχο Γ΄ της Συρίας σε ναυμαχία στα ανοιχτά της Σίδης. Ήταν αφιερωμένο σε ναό της Σαμοθράκης και χρονολογείται μεταξύ του 220 και 190 π.Χ. – οι περισσότερες εκτιμήσεις συγκλίνουν στο 190 π.Χ. Σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου είναι τοποθετημένο σε βάση και αυτή με τη σειρά της είναι στερεωμένη σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου. Στην αρχαιότητα εικάζεται ότι εκείνος που αφιέρωσε το έργο στο ναό της Σαμοθράκης (τόπο φημισμένο στην αρχαιότητα για την ιερότητά του) είχε δώσει παραγγελία να σχεδιαστεί ένα μικρό σύμπλεγμα θεάς και πλοίου.
Καθώς βλέπετε αυτό το άγαλμα, αναλογιστείτε τι συμβολίζει: τη νίκη που έχει κερδιθεί με κόπο και δίκαια μέσα. Και εμείς θέλουμε να βγούμε νικητές στον αγώνα μας ενάντια στην ατελή μας σάρκα (Ρωμ. 7:21), τον κόσμο του Σατανά (Ιωάννης 16:33) και τον ίδιο το Σατανά (1 Πέτρ. 5:9).
Πάνω από όλα ανυπομονούμε να δούμε την τελική νίκη του Ιεχωβά : «Είδα ένα λευκό άλογο· και εκείνος που καθόταν πάνω σε αυτό είχε ένα τόξο· και του δόθηκε ένα στέμμα, και προχώρησε νικώντας και για να ολοκληρώσει τη νίκη του».—Αποκ. 6:2. Εδώ θα είμαστε μόνο θεατές, δε θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι.